februari 2022
De laatste weken ging het nieuws vaak over de coaches van het bekende Tv-programma ‘The Voice’. Ik wil het daarom graag over coaches hebben. Maar dan andere coaches. Ik kom de laatste tijd veel coaches tegen: wandelcoaches, droombaancoaches, leefstijlcoaches, ademcoaches, leiderschapscoaches, budgetcoaches, burn-outcoaches, relatiecoaches, datingcoaches, verslavingscoaches, stiefmoedercoaches, paardencoaches, opruimcoaches, imagocoaches enz. Iedereen coacht elkaar, lijkt het, want naar schatting zijn er op dit moment 66.000 coaches actief in Nederland.
Het groeiende aantal coaches is door de coronacrisis, en de daarbij behorende stress, harder toegenomen dan het al deed; dat is op zich logisch. Maar ik vraag me steeds af: wat is het verschil tussen een coach en een ervaringsdeskundige? Mensen die een burn-out hebben gehad en met hun inzichten anderen willen helpen bijvoorbeeld. Noemen we die burn-outcoaches? En wat vind je van het feit dat ¾ van de coaches in Nederland een vrouw is van gemiddeld 52 jaar oud? Coach worden is een populaire carrière switch voor vrouwen of een nieuwe carrière nadat de kinderen de deur uit zijn.
Recent hoorde ik een coach het volgende zeggen: ‘Ik was mijn administratieve baan na 19 jaar helemaal zat. Ook de kinderen werden ouder en ik had meer tijd voor mijzelf. Ik wilde dus iets anders. Wandelen heb ik altijd al leuk gevonden, dus volgde ik een opleiding tot een wandelcoach. En voilà, ik heb mijn eigen praktijk.’ Op zich mooi natuurlijk dat een dergelijke carrièreswitch tegenwoordig mogelijk is. Maar ik vraag me af: is een opleiding van een paar maanden genoeg om iemand te coachen? En zo heb ik nog veel meer vragen. In elk geval zolang een coach nog geen beschermd beroep is en er niet één database van alle gecertificeerde coaches in Nederland bestaat, ben ik blij dat ik geen coach nodig heb!
